£opatniuk Józef
1907-1969
plutonowy zawodowy
Urodzony 3 lipca 1907 r. w kolonii Glinny Stok w powiecie Rodzin (obecnie powiat W³odawa, województwo Lublin). Syn Rocha i Marianny z Haczuków. W wieku siedmiu lat rozpocz±³ naukê w szkole powszechnej w Parczewie, któr± przerwa³, by jako najstarsze dziecko w rodzinie pomagaæ rodzicom w prowadzeniu wiejskiego sklepiku.
W latach 1929-1930 odbywa³ czynn± s³u¿bê wojskow± w 34. Pu³ku Piechoty w Bia³ej Podlaskiej. Od 1932 r., po ukoñczeniu szko³y podoficerskiej pozosta³ jako kapral nadterminowy w wojsku. W maju 1934 r. przyst±pi³ do egzaminu nadzwyczajnego w zakresie nauk objêtych programem nauczania publicznej siedmioklasowej szko³y powszechnej i zda³ go z wynikiem pomy¶lnym. Z dniem 6 kwietnia 1939 r. zosta³ przeniesiony na Westerplatte, zameldowa³ siê tam 28 kwietnia 1939 r. W czasie obrony dowodzi³ plutonem dwóch dziatek przeciwpancernych, w pobli¿u wartowni nr l i od strony morza w rejonie torów kolejowych. Po kapitulacji wziêty do niewoli i osadzony w Stalagu I A (nr jeñca 1876). Od 18 do 25 sierpnia 1945 r., przebywa³ w szpitalu w Niebiil Sud-ton-dern, do którego przyby³ z Leck.
Po wyzwoleniu jako jeniec wojenny uzyska³ z Polskich Si³ Zbrojnych kartê identyfikacyjn± nr 1639, podpisan± przez oficera kontraktowego ds. by³ych jeñców wojennych. Do kraju powróci³ 28 kwietnia 1946 r. w ramach repatriacji i zosta³ zarejestrowany w Urzêdzie Repatriacyjnym w Szczecinie. 3 pa¼dziernika 1948 r. z Gdañskiego Urzêdu Morskiego, Inspektoratu Po¿arnictwa Morskiego uzyska³, po ukoñczeniu kursu uzupe³niaj±cego dla podoficerów, ¶wiadectwo (nr 13/1 UP) uprawniaj±ce do zajmowania stanowiska podoficera-instruktora w portowych stra¿ach po¿arnych, l listopada 1948 r. mianowany do stopnia kaprala po¿arnictwa ze starszeñstwem. W lutym 1951 r. po ukoñczeniu 150-godzinnego Morskiego Uzupe³niaj±cego Kursu Po¿arnictwa uzyska³ stopieñ sier¿anta po¿arnictwa w Zarz±dzie Portu Gdañsk. W czerwcu 1953 r. ukoñczy³ 100-godzinny kurs jêzyka rosyjskiego stopnia I przy Prezydium Miejskiej Rady Narodowej, Wydzia³ O¶wiaty w Gdañsku. W marcu 1957 r. Minister Pracy i Opieki Spo³ecznej, Zarz±d Rent w Warszawie z powodu z³ego zdrowia przyzna³ mu emerytalne ¶wiadczenie wyj±tkowe, uwzglêdniaj±ce w decyzji jego udzia³ w bohaterskiej obronie Westerplatte. By³ cz³onkiem PZPR.
Zwi±zek ma³¿eñski zawar³ z mieszkank± Gdyni Stanis³aw± Sobczyk, z któr± mia³ dwóch synów: Krzysztof (1949), ukoñczy³ studia prawnicze na Uniwersytecie Gdañskim; w 1980 r. wyjecha³ do Stanów Zjednoczonych, mieszka w Chicago, pracuje jako superintendent w firmie prywatnej: ¿onaty, ma córkê Nataliê. Piotr (1953) ukoñczy³ tak¿e studia prawnicze na UG mieszka w Gdañsku i prowadzi w³asn± dzia³alno¶æ gospodarcz±, ma córkê Monikê.
Zmar³ 27 lutego 1969 r. Pochowany w Alei Zas³u¿onych na Cmentarzu Srebrzysko w Gdañsku.
Odznaczenia: Krzy¿ Walecznych (1957), Srebrny Krzy¿ Zas³ugi (1957), Z³oty Krzy¿ Zas³ugi (1959), Odznaka Grunwaldzka (1960), odznaka "Zas³u¿ony Pracownik Morza" (1963), Srebrny Krzy¿ Zas³ugi dla Po¿arnictwa (1964), Krzy¿ Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1966); liczne dyplomy uznania za pracê w Zarz±dzie Portu Gdañsk; po¶miertnie - Srebrny Krzy¿ Orderu VM (1990).